محرم آمد با بیرق‏های برافراشته‏ی هیهات منا الذله...

ح: حریت و آزادگی، در رگ و خون همه‏ی مسلمانان حسینی موج می‏زند. و مسلمانی که با فرهنگ حسینی آشناست، برای از بین بردن یزید! از جان و مال و فرزندان و خانواده‏اش می‏گذرد!

س: سلام بر خون پاک شهیدان حر و آزاده، چه در کربلا، چه در خرمشهر، چه در جنوب لبنان و بیروت، چه در نوار غزه! فرقی نمی‏کند، به همه‏ی کسانی که برای نابودی یزید زمانشان مقاومت و مبارزه کردند و می‏کنند، سلام و درود!

ی: یگانه خدای توانا، تنها پشت و پناه و حامی حسینیان هر زمان!

ن: نوش جانتان باد! گوارای وجودتان باد! نوشیدن بهترین شربت‏های بهشتی، نوشیدن لعل لب عزیزترین بنده‏های خدا...

ته.نوشت: امروز حسین (ع) خیمه‏ها را در کرب و بلا بنا می‏کند! در این صحرا ده روز می‏خواهد زندگی کند و قربانی بدهد!
گوش بده! می‏شنوی؟! آری این حسین و اولاد و اصحاب حسین‏اند که برای رسیدن به خدا لحظه‏شماری می‏کنند! خوش به سعادتشان! چند پله‏ای بیشتر نمانده! کمتر از ده پله!

ته‏تر.نوشت: این ایام تسلیت. در این روزها، دعا برای پیروزی دوباره‏ی خون بر شمشیر، بهترین دعا می ‏توناد باشد. این لحظات را از دست ندهیم.

به بهانه‏ی بچه‏ها، حضور در برنامه‏ای به ظاهر شاد.

اولش به اصرار نوادگان عزیز خانواده، یعنی فاطمه و حنانه، راهی شدم.
ولی اعتراف می‏کنم که خودم هم دلم می‏خواست برم! به خاطر اینکه اکثر جمعه‏ها این توفیق ازم سلب شده بود، که بیننده‏ی برنامه‏ی فیتیله باشم!
به همین خاطر یک ساعت زودتر از این‏که برنامه شروع بشه، قبل از این‏که فاطمه و حنانه برسند، راهی محل اجرای برنامه شدم!!! (خرده نگیرید، همون موقع هم جای خوب برای نشستن نبود!)
اولش که تنها بودم، چون هیچ کار دیگه‏ای نداشتم بکنم، رفتم تو کوک مردم!
هر بچه‏ی زیر هفت سالی (بچه‏های زیر هفت سال، بلیط لازم نداشتند) که می‏اومد، هیئتی مشتمل بر پدر و مادر، مادربزرگ و پدربزرگ، خاله ودایی، عمو و عمه، وهمسایه ها و... (البته با کمی اغراق!) اونو همراهی می‏کردند! اول برنامه هم چندتا سرود کودکانه گذاشتند، ولی چون دیدند استقبال بزرگترها بیشتر بوده، سرودهای کودکانه به ترانه‏های ناصر عبداللهی تبدیل شد!!! و جماعت فیتیله‏بینان هم که معطل بودند...!
وقتی عموهای فیتیله‏ای اومدند با چه استقبالی مواجه شدند. (خودمونیما، چقدر عزیز بودند، به قول برادرم،‏ رقاص هم، إ ببخشید، فیتیله‏ای هم نشدیم!)

همون اول برنامه، از بزرگترها قول گرفتند برای اینکه به بچه‏ها خوش بگذره، خودشون را هم‏سن بچه‏ها کنند، یه چندتا روش هم پیشنهاد و اجرا کردند. بزرگترها هم که منتظر بودند یه موقعیتی پیش بیاد تا ...!
اما در تمام طول برنامه، با اینکه قول داده بودم هم‏سن بچه‏ها باشم، نتونستم و چندتا سئوال ذهنم را آزار می‏داد؛
اینکه مگر در دستورات اسلامی ما، یکی از ملاک‏های تشخیص حلال یا حرام بودن موسیقی، کودکان نیستند؟ اگر کودک 4 یا 5 ساله‏ای با موسیقی‏ای رقصش گرفت، آن موسیقی حرام است!
پس با این حساب، برنامه‏ی فیتیله حرام هستش! ولی چرا یه برنامه‏ی شاد محسوب می‏شه؟! چرا اینقدر ازش استقبال می‏شه؟! بین خیلی از مسلمون‏ها؟! اصلاً ملاک شادی در دین ماچیست؟! اینکه چند ساعتی شعر و پایکوبی و کف زدن و... باشه و لحظاتی خنده‏های زودگذر؟! چرا در بین همه‏ی مسلمون‏ها ملاک شادی یکسان نیست؟!

ته.نوشت: سال گذشته، جای دوستان خالی، برای عید غدیر نجف بودیم! شب عید توی حرم امیرالمؤمنین(ع)، کنار ضریح مطهر، همه‏ی عرب‏ها جمع بودند، شعر می‏خواندند و کف و هلهله می‏زدند! و در صحن مطهر هم پایکوبی می‏کردند! چند روز بعد، تصاویر عزاداری محرم در کربلا را که از تلویزیون پخش می‏شد دیدم! چه‏قدر پرشور و عاشقانه عزاداری می‏کردند! مگر آن‏ها مسلمان نیستند، پس چرا شادی‏ها و عزاداری‏هایشان اینقدر با ما تفاوت دارد؟! چرا ما ملاک مشخصی نه برای شادی و نه برای عزاداریمان نداریم؟!

فرسنگ‏ها دورتر، اما با ولایت!

از پله‏های مسجد که بالا می‏روی، نفسی تازه می‏کنی، چه بوی عطری در فضا پیچیده است!؟ کمتر مسجدی را به اسم حضرت بقیة‏الله (عج) دیده‏ام، که چنین عطری فضایش را روح‏انگیز کرده باشد! چقدر تمیز و مرتب است! همه‏ی کتاب‏ها سر جایشان قرار دارند! تسبیح‏ها از مهرها سوا هستند!...

نمی‏دانم این‏جا هم در مساجدشان پایگاه‏های بسیج دارند، یا نه مردمانش، بسیجی‏وار برای تمیزی خانه‏ی خدا می‏کوشند؟! از این‏ها که بگذریم به قفسه‏ای می‏رسیم که به مناسبت عید غدیر مسابقه‏ای همراه با یک مجله‏ی ضمیمه دیده می‏شود. عکس مقام معظم رهبری و امام خمینی در کنار سید حسن نصرالله، نظرم را جلب می‏کند! یکی از مجله‏ها را برمی‏دارم، و با دقت ورق می‏زنم!

خدای من! اشتباه نمی‏کنم؟! این‏جا ایران نیست؟! ما در ایران در مساجدمان چنین مجله‏هایی نداریم!! مجله‏ای که تمامش در مورد رهبرمان باشد، آن‏وقت این‏جا، فرسنگ‏ها دورتر از دیار ما، دیار رهبرما، مسابقه‏ای از سخنان امام خمینی به مناسبت عید ولایت! همراه با مجله‏ای ضمیمه، منحصرا مربوط به مقام معظم رهبری، طراحی کرده‏اند و در مساجد محله‏شان پخش می‏کنند!؟
از همه جالب‏تر تیتر مجله است: دستی با علی (ع) در خم بیعت کرد و بر ماست که امروز با علی زمانمان بیعت کنیم!

اصلا چرا من می‏گویم امام ما، رهبر ما؟! مگر ما تا به حال برای رهبرمان چه کرده‏ایم؟ سال گذشته که یادمان نرفته؟! در مجالس عزای امام حسین (ع) چه بی‏شرمانه اعلامیه فوت امام و رهبرمان را پخش می‏کردند و بعضی از ما دم نمی‏زدیم و با دامن زدن به این اراجیف ابراز ناراحتی و تاسف می‏کردیم؟!!!

مسلمانان به راستی برای بیعت با علی زمانمان چه کرده‏ایم؟!

                
                                         تصویری از روی جلد مجله‏ی توصیف شده

ته.نوشت: امروز، روز تجدید بیعت با مولایمان علی (ع) است. آمده‏ام بگویم بایعتک یا علی...
             عید ولایت بر همه‏ی ولایت دوستان و ولایت یاران مبارک باد.

لبخند تلخ با اشک شیرین!

با این همه سر و صدا هنوز هم خوابی؟

دینگ، دینگ،...

- دوباره کدوم مزاحمی یادش رفت این ساعت را خاموش کنه و مرا از خواب ناز بیدار کرد؟!

- من بودم! البته این صدای زنگ ساعت نبود!

- تو کی هستی؟! پس صدای چی بود؟! چرا نمی‏گذاری بخوابم؟!

- منم قاصدک! این هم صدای هشدار بود! برای تو پیام آورده‏ام! لطفاً چند لحظه گوش بده!

- تو را به هر چی می‏پرستی مزاحم نشو، مگه نمی‏دونی الان عصر ِ خواب! من است؟! دورانی هست که همه در خوابند!

- ولی با این همه سر و صدا چطور می توانید بخوابید؟!

- سر و صدا؟! من که صدایی نمی‏شنوم! بگذار بخوابم!

- خوب گوش بده! خواهش می‏کنم، صدای گریه‏ی بچه‏ها را نمی‏شنوی؟! صدای ضجه‏های مادران؟! صدای ناله‏های پدران؟! همه سر در چاه این دنیا کرده‏اند و ناله سر داده‏اند! نمی‏خواهی جوابی بدهی؟!

- برو بابا دلت خوشه! من خودم هزارتا بدبختی دارم، تو که اینقدر گوش‏هات تیز است، خوب گوش بده، ببین صدای ناله‏های دل من را نمی‏شنوی؟! صاحب‏خونه جوابم کرده، گفته برم بگردم دنبال یه جای دیگه!! برای چی؟ برای اینکه شب‏ها چندتا جوون دور هم جمع می‏شدیم و یه کم خوش بودیم! شیطونه می‏گه بزنم...!!
شهریه‏ی دانشگاه را هم این ترم نداده‏ام، به همه‏ی بچه‏ها گفته‏ام مرخصی تحصیلی گرفته‏‏ام! اما کدومشون می‏دونن که من چون پول نداشته‏ام قید درس خوندن توی دانشگاه آزاد را زده‏ام؟! کارهم که برای ما توی این ایران پیدا نمی‏شه....!!!
برو بابا دلت خوشه! من خودم این همه غم و غصه دارم، اون موقع تو اومده‏ای از گریه و ناله و ضجه حرف می‏زنی؟! بگذار بخوابم!

- تو حرفات را زدی، من هم گوش دادم! حالا تو گوش بده! از صاحب‏خونه می‏گی که جوابت کرده؟! پس می‏تونی یه گوشه از حرف منو خوب بفهمی! یه جایی از این دنیای بزرگ که جا برای همه هست! یه عده به زور می‏خوان، زن‏ها و بچه‏ها و مردهای یک سرزمین را بیرون کنند! اسمش هم مطمئنم هزار بار توی خواب‏های روزمرگیت شنیده‏ای! می‏دونی کجا را می‏گم! بله، بازهم فلسطین، یا یه‏کم نزدیک‏تر بیا، به غزه! این بار چندم است که این اسم را فقط شنیده‏ای و از کنارش گذشته‏ای؟! تو به خاطر گرفتن بزم شبانه و خوشی‏های بی‏جهتت سرزنش شده‏ای، اما آن بی‏گناهان که در حسرت یک لبخند کوچک می‏سوزند، چرا؟!
راست می‏گویی، الان عصر خواب مردم جهان است! در گوشه‏ای از دنیا، عده‏ای جلسه می‏گیرند که چگونه با بحران اقتصادی! مبارزه کنند، تا نکند پول‏های بادآورده‏شان را باد ببرد، و گوش‏های کرشده‏ی آن‏ها نمی‏شنود، صدای شکسته شدن استخوان‏های خانواده‏ای را زیر بار بحران و تحریم اقتصادی، بحران اجتماعی، بحران نظامی، بحران پربحرانی....!!!
از شهریه‏ی دانشگاهت گفتی؟! در آن سرزمین دانشجوهایش با سنگ درس می‏خوانن! نه که فکر کنی عصر حجره! نه، کنار قلمشان سنگ گذاشته‏اند و به همان قلم، قسم خورده‏اند که حتی اگر با سنگ هم شده، دشمن را از سرزمینشان بیرون کنند! نه فقط دانشجویان، بلکه دانش‏آموزان این سرزمین هم به همین شیوه درس می‏خوانند! اصلاً نظام آموزشی نوین آن سرزمین بر پایه‏ی مبارزه بنا شده است!
اتگر بازهم بخوابی، راست می‏گویی، هیچ جایی کاری به تو نمی‏دهند! در هیچ جای جهان برای خواب‏زدگان کاری نیست!

پس دوست من برخیز و کاری بکن!

ته.نوشت: پس چرا معطلی؟!