نوستالوژی دهه‏ی فجر،‏روزی که من فرح شدم...

سر.نوشت:  بچه‏های قلم،‏ رمز دشمن‏شناسی و کشکول جوانی، ‏زحمت کشیده و من را هم به موج وبلاگی‏ نوستالوژی دهه‏ی فجر دعوت کردند. بالاخره توفیق حاصل شد تا من هم بنویسم.

برای همین بدون مقدمه می‏رم سر اصل مطلب:
سال 77 بود و من کلاس پنجم ابتدائی. با بچه‏های مدرسه قرار گذاشتیم که واسه‏ی دهه‏ی فجر یک تئاتر توپ ترتیب بدیم!
من هم که کلاً، ‏مثل خیلی از دوستان وبلاگ‏نویس دیگه، توی همه‏ی برنامه‏های مدرسه در رأس بودم، ‏اون بار،‏ قدم به عرصه‏ی کارگردانی و نویسندگی گذاشتم. در حالت عادی، ‏یکی در میون کلاس‏ها را شرکت می‏کردم، ‏چه برسه به حالا که دهه‏ی فجر بود و و من هم کارگردان توپ‏ترین برنامه‏ی سال! (به همین خاطر بود که معلم‏ها همش بهم می‏گفتند، ‏تو چطوری نمره‏هات بیست می‏شه؟!)

خلاصه که از یک ماه قبل شروع کردیم به تمرین نمایشنامه‏ای که من با کمک حداکثری! خواهرم نوشته بودم.
انصافاً کار خیلی خوب پیش می‏رفت. یعنی بچه‏ها هم خوب کار می‏کردند. هر روز هم تیم بازرسی مدیر و ناظم و دبیر پرورشی و معلم بهداشت و مسئول کتابخونه و آبدارچی و همراهان! بهمون سر می‏زدند که یه موقع دست از پا خطا نکنیم. مدام هم می‏گفتند که به من اعتماد کامل دارند ولی هیچ وقت نفهمیدم این دیگه چه مدل اعتماد کردنه؟!

به خاطر این‏که نقش‏ها زیاد بود و بازیگر کم به اصرار بچه‏ها قرار شد من هم برم روی صحنه و بازی کنم (لازم به ذکره اینجانب افتخار کسب رتبه‏ی برتر تئاتر دانش‏آموزی را داشتم!!). و به خاطر این‏که نقش زیبای بختیار بازیگر نداشت، ‏قرار شد اینجانب بازیگر این نقش پر مسمّا باشم. ولی خب چه می‏شد کرد که من از این‏که سبیل بگذارم (البته با پنبه) و کت و شلوار بپوشم،‏ متنفر بودم. و از همه مهم‏تر اینکه،‏ از بقیه‏ی بچه‏ها بزرگتر و همچنین کارگردان بودم. به همین خاطر به شیوه‏ای کاملاً دموکراتیک! به نقش فرح،‏ که خیلی دوست داشت پسر باشه و کلاً قیافه‏اش مثل پسرا بود عرض کردم جای من بازی کنه تا من برم در نقش فرح. اون بنده خدا هم شروع کرد به سئوال کردن که بختیار چه‏جور آدمی بوده؟!
همه هم می‏گفتند آدم مهمی بوده و شاه خیلی بهش اعتماد داشته! و... . خلاصه که بیچاره به نقش جدیدش راضی شد.

این شد که برای اولین و آخرین بار در عمرمون شدیم زن شاه!

روز اجرا فرا رسید.

بچه‏ها سعی کرده‏ بودند،‏قشنگ‏ترین لباس‏هاشون را برای اجرا بپوشند. (فقط نمی‏دونم چرا صحنه اینقدر سرخ و زرد شده بود!)

اواسط اجرا بود که من روی یک صندلی گوشه‏ی صحنه نشسته بودم و داشتم ناخن‏هام را سوهان می‏کشیدم.
در این‏جای تئاتر قرار بود،‏سیاه‏لشکرها شعار بدهند. آن‏ها شروع کردند به این امر و گفتند:

مـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــرگ بر بختیار،‏ نوکـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــر بی‏اختیار!

و هر بار که تکرارش می‏کردند (فی‏البداهه و و بدون دستور کارگردان) شدتش را بیشتر می‏کردند. تا این‏که کار به جایی رسید که کفش و دمپایی به سمت بختیار پرت می‏کردند.
و من هم مثل ... کیف کرده بودم،‏ که بچه‏ها این‏قدر قشنگ و فی‏البداهه بازی می‏کنند.

ولی چشمتون روز بد نبینه!

در همین افکار زیبا غرق بودم که بختیار با عصبانیت تمام به سمت من آمد و گفت: تو خیلی نامردی! خیلی بی‏انصافی! نقش خوب‏ها را برای خودت برداشته‏ای و و آدم بدها را به من داده‏ای و ... (البته تمام تلاشمون را کردیم که این دیالوگ‏های تابلو را یواش بگیم که کسی نفهمه) ولی خب معلوم بود که دعوا شده.
خلاصه که دعوای کوچکی بین فرح و و بختیار صورت گرفت. فرح پرت و بختیار کتش پاره شد!
و ملت تماشاچی هم به جای این‏که، ‏ما رو از هم جدا کنند،‏ نشسته بودند و می‏خندیدند.
خلاصه که اون روز تا جا داشت دعوا کردیم.‏ (به حق کارهای تا حالا نکرده)

بعد از تمام شدن دعوا و خوابیدن آتیش‏ها، ‏مدیر پشت میکروفون رفت و ضمن تشکر از اینجانب به خاطر تئاتر بسیار طبیعی‏مون،‏ فرمودند: این قشنگ‏ترین تئاتری بوده که تا حالا در این زمینه دیده‏اند. و نیز فرمودند: این نمایشنامه، ‏نشان از جدال‏های داخلی دستگاه حکومتی نیز بوده است... .

القصه،‏ آخر دست به مدیر محترم عرض کردم نمی‏شد این نتیجه را زودتر بگیرید تا من اینقدر کتک نخورم؟!

ته.نوشت: من هم به نوبه‏ی خودم از دوستان وبلاگ‏نویس؛‏ وصال،‏ حیرتکده‏ی عقل،‏ سوخته و همچنین مادر عزیزم دعوت می‏کنم تا در این بازی وبلاگی شرکت کنند.

روم به دیوار با دیدن ِ فیلم دیوار!

بچه که بودم، مادربزرگم تابغلم می‏کردند، همش بهم می‏گفتند: دختر باید وقار داشته باشه، متانت داشته باشه، سنگین و رنگین باشه، نباید اجازه بده اسباب دست کسی بشه و... از این حرفا!

سوغاتِ سفر

هر سفری سوغاتی دارد؛

و او آمده بود از سفری که سال‏ها به طول انجامیده بود؛

بچه ها چشمشان به دنبال ساکش بود!

و بزرگترها هم منتظر بودند،‏تا مسافرشان خستگی راه را از تن به در کند و سهم آن‏ها را از سفرش بدهد. هر چه باشد آن‏ها فرزندان او بودند.

از پله های هواپیما که پیاده می شد،‏تمام فرزندانش نظاره‏گر قدم‏های نازنینش بودند و غبار دل با اشک شوق می شستند!

خدا هم عده‏ای از بهترین فرشتگانش را به زمین فرستاده بود،‏تا بال خود را فرش راهش کنند؛ و عده‏ای دیگر از فرشتگان خاص خدا،‏سمعا ً و طاعتای فرمان او،‏خونشان را فرش قرمز راهش کرده بودند.

وقتی آمد،‏کسی را منتظر و چشم‏به‏راه نگذاشت. حتی کسانی که در نبودش از این دنیا پرکشیده بودند. به سمت فرشتگانی رفت که خونشان، فرش قرمز راهش شده بود! یک راست از فرودگاه مهرآباد به سمت بهشت‏زهرا رفت!

همه‏ی فرزندانش هم همراهش رفتند.

و چه سوغاتی‏ای در همان لحظه‏ی اول به فرزندانش! داد.

چه زیبا به فرزندانش فهماند که دشمنشان در برابر عزم و ارده و ایمان راسخشان،‏هیچ غلطی نمی‏تواند بکند!

چه مشت محکمی در روز ورودش به دهان دشمنان فرزندانش زد!

چه لبخند دلنشینی بر لب این پدر و پسران و دختران،‏نشسته بود، وقتی که دشمنشان،‏فرار را بر قرار ترجیح داد!

و من در این زمان چقدر دلم می‏خواست جوانی بودم در آن زمان!

امامم را می‏دیدم و شاهد لبخند رضایت امامم بودم.

ولی حالا که قضای خدا،‏مرا در این زمان قرار داده،‏برای به‏دست آوردن لبخند رضایت رهبرم،‏که لبخند رضایت مولایم -مهدی صاحب‏الزمان- را به همراه دارد،‏تمام تلاشم را می‏کنم!

شما چه؟ نمی‏خواهید تلاشی بکنید؟! یا نکند فرار را برقرار ترجیح می‏دهید؟!

همه‏ی اتفاقات دنیا به ما چه؟!

به ما چه که اسرائیل علی‏رغم اعلامِ آتش بس یک‏جانبه،‏ هنوز محاصره و تحریم را ادامه می‏دهد؟!
اصلا ً به ما چه که اوباما،‏دوران ریاست‏جمهوریش را شروع کرد؟!
اصلا ً به ما چه که حمایت آمریکا از اسرائیل با وجود برادر شغال! هنوز ادامه دارد؟!
اصلا ً به ما چه که به یک عده از مردم فلسطین هنوز خوراک و داروی کافی نرسیده؟!
اصلا ً به ما چه که اوباما، توی سخنرانی مراسم تحلیفش چی گفت؟!
اصلا ً به ما چه که مدرک ِ خاتمی هم جعلی از آب دراومد؟! مگه مدرک وزیرکشور دولت نهمه که این‏قدر جدی گرفتین مسئله رو؟!
اصلا ً به ما چه که توی فرانسه، دوباره حجاب منع شد؟!
اصلا ً به ما چه که...؟!
چرا راه دور بریم؟! اصلا ً به ما چه که امام زمونمون هم قراره بیان؟!
این حرفا همش به ما چه؟! فقط بگو ببینم، اس‏ام‏اس جدید از یوزارسیف!!! چی‏داری؟! سفرهای استانیش چی‏شد؟! دور دومش کِی شروع می‏شه؟! گندم‏ها را،‏ ببخشید نفت را بر سر سفره‏ی مردم آورد؟! اگر نداری بگو خودمون اس‏ام‏اس جدید بسازیم!!! دو روز دیگه عمرمون تموم می‏شه،‏حسرت این روزها را می‏خوریم که چرا خوش نبودیما!!! ول کن،‏این همه جنگ و تظاهرات و راهپیمایی را!

.

.

.

پیام‏کوتاه جدید دارم: ... و مثال شما مثال کبکی است که به همراه موبایلش!!! سر در برف فرو برده و فکر می‏کند، اگر دنیا را نبیند، دنیا هم او را نمی‏بیند!
بیچاره‏ها،‏شاید چشمانتان را بسته‏اید! گرمی گلوله‏ها را هم برتنتان حس نمی‏کنید؟!
دنیا همیشه، زمستانی نیست! برف‏ها هم روزی آب می‏شود،‏ آن‏وقت با فکرِ یخ‏زده و تنِ سوخته چه می‏کنید؟!
تا دیر نشده به جبهه‏ی حق بپیوندید،‏چرا که ان الباطل کان زهوقا ً...!

دیگر چیزی نمانده... فقط کمی دیگر صبر!

با سفر به مناطق جنگی، همیشه دلم هوایی می‏شد! بوی کربلا از خاک جبهه می‏آید!
در ایرانِ ما، سعی بر این بوده که هنوز حال و هوای جبهه‏ها را حفظ کنند!
وقتی به تابلوی فاخلع نعلیک... می‏رسی، ناخودآگاه کفش‏هایت را درمی‏آوری و راه می‏افتی!
آرام آرام قدم برمی‏داری، آنقدر آرام نفس می‏کشی که خودت هم به زور صدای نفس کشیدنت را می‏شنوی!
شما را نمی‏دانم. ولی من دلم می‏خواست، آرام باشم تا صدای بال ملائک را بشنوم!
آرام قدم برمی‏داشتم، چرا که اگر استخوان رزمنده‏ای در زمینِ زیر پای من چال شده بود، آسیبی نبیند!
فکر می‏کردم فقط سرزمین ماست که با فرهنگ جبهه و شهادت آشناست!

گذشت تا به لبنان سفر کردم، نمی‏دانم جنوب لبنان را دیده‏اید؟! نمی‏دانم چه سری در جنوب کشورهای عاشق ولایت خفته است؟! زندان‏های الخیام،‏ده‏متری مرز فلسطین اشغالی، روستاهای خراب شده و...! همه و همه نشان از روحیه‏ی برگشت‏پذیری و توکل راسخ مردم لبنان بود! بعد از گذشت دو سال از جنگ سی و سه روزه، اکثر مناطق، ساخته شده  بود!
مردم لبنان چه لبخند رضایتی برلب داشتند و چه زیبا برای سلامتی قائدشان، خامنه‏ای! دعا می‏کردند!
در بین مردم لبنان، همیشه در این فکر بودم که نکند اهل کوفه باشیم...؟!
جبهه‏های آنجا هم، هرچند خیلی با حال و هوای جبهه‏های ما فرق داشت، ولی بوی عطر خون مبارزه و دفاع می‏داد، از آن‏جا هم، صدای بال ملائک، را می‏شنیدم که یک صدا سرود این العدالة...؟! را سر داده بوده‏ند.

و روزی می‏رسد که آرام آرام در نوار غزه قدم برداریم! آرام نفس بکشیم؛ و صدای ملائک را بشنویم که یک صدا سرود جاءالحق و زهق الباطل... را سرداده‏اند!

فقط اندکی دیگر صبر...